به کارگیری مدیران شایسته مزایایی در بر دارد که از آن جمله می توان به افزایش روحیه کارکنان، ارتقای رضایت شغلی، ایجاد انگیزه برای افزایش اثربخشی فرد و سازمان، احساس تعلق کارکنان به سازمان، رشد و شکوفایی نخبگان و فرصت بروز استعدادها و افزایش بهره وری اشاره نمود .
استقرار مدیران و کارکنان شایسته در مجموعه سازمان کار ساده ای نیست، بلکه مجموعه ای از سازوکارهای مختلف است که طی یک فرآیند بلندمدت و منطقی امکان می پذیرد . مراحل گوناگون این فرآیند به طور مختصر عبارتند از : شایسته خواهی، شایسته یابی، شایسته گزینی، شایسته پروری و شایسته گماری.
شایسته خواهی به معنی ایجاد فرهنگ احترام به شایستگان و باور وبه کار گماردن آنها در جامعه و سازمان است و جامعه باید به این باور و یقین برسد که یک فرایند و نظام برای انتخاب شایستگان می تواند کارا باشد و فردی را که این سیستم معرفی می کند، کارآمد، عملکرد او در سازمان کارا و اثربخش است.
بدیهی است سیستم شایسته یاب افراد متعددی را معرفی می کند و مدیر می تواند گزینه ای را که با شخصیت او تطابق و تناسب بیشتری دارد، برگزیند ولی در مرحله شایسته یابی به قابلیت و شایستگی بسیار توجه می شود . به عبارتی دیگر قابلیت که مجموعه ای مرکب از مهارتها و ویژگی های شخصی و شخصیتی و رفتارهایی است که به طور مستقیم بر عملکرد موفق در شغل مرتبط است، به دو دسته تقسیم می شود : قابلیت های پایه ای که فرد با داشتن آنها حداقل انتظارات و استانداردهای یک شغل را برآورده می کند و قابلیت های متمایز کننده که عملکرد فرد را به سطح متوسط به بالا می برد، که این قابلیت در شایسته یابی بیشتر مورد توجه است.