طریقی را که رهبر ،از نفوذش برای کسب اهداف استفاده می کند سبک رهبری می نامند. به بیان دیگر نحوه استفاده رهبر از قدرت و نفوذ را سبک رهبری گویند. سبک رهبری اساسا شیوه نگرش مدیر نسبت به نقش خود و کارکنان است و بطور سنتی دو نوع دیدگاه درباره سبک رهبری وجود دارد.

• سبک آمرانه و سنتی (وظیفه مدار):

مدیر یا رهبر به زیر دستان خود می گوید چه کار باید بکنند و چگونه باید آن کار را انجام دهند و این سبک محافظه کار(اقتداری )است.

• سبک دموکراتیک (رابطه مدار):

رهبر یا مدیر در این سبک مسئولیت رهبری خود را با زیردستانش تقسیم می کند و آنها را در برنامه ریزی و اجرای آن مشارکت می دهد و به این سبک سبک کارمند مدار یا رابطه مدار نیز می گویند.

در واقع سبک های رهبری دیگری میان این دو حالت وجود دارد که از آن به سبک میانی نام می برند به بیانی دیگر در سبک میانه مدیر نسبت به بعضی از جنبه های شغل مدیریت محافظه کار است و نسبت به جنبه های دیگر لیبرال (مشارکتی).

چهار سبک رهبری ( مدل هرسی و بلانچارد ) عبارتند از :
۱- سبک دستوری : وظیفه مدار قوی – رابطه مدار ضعیف
۲- سبک متقاعد کننده : وظیفه مدار ضعیف – رابطه مدار قوی
۳- سبک مشارکتی : وظیفه مدار ضعیف – رابطه مدار قوی
۴- سبک تفویض کننده اختیار : وظیفه مدار ضعیف – رابطه مدار ضعیف

• سبک دستوری Directive Leadership :

در این سبک که به شدت طرفدار کار و بسیار کم توجه به کارمند است، کارکنان دقیقا می‌دانند که سازمان از آنها چه توقعی دارد و در این راستا دستورات روشنی از طرف رهبر به آنان ابلاغ می‌شود.

• سبک متقاعد کننده یا رهبری حمایتی Supportive Leadership :

در این سبک رهبر به صورت همزمان نسبت به مقوله کار و کارمند توجه شدید نشان می‌دهد.

• سبک مشارکتی Participative Leadership :

این سبک شدیدا طرفدار کارمند و بی‌توجه به کار است. در این سبک رهبر از کارمندان به طور وسیعی نظر و پیشنهاد دریافت می‌کند لیکن درخصوص اخذ تصمیمات نهایی تفویض اختیاری صورت نمی‌پذیرد.

• سبک واگذاری اختیار Authorization style  :

در این سبک رهبر به هیچوجه دخالتی در امور نمی‌کند و اختیارات به طور کامل به زیردستان واگذار می‌شود، زیرا تصور براین است که زیردستان دارای شایستگی کافی برای تشخیص موقعیت و انجام وظایف هستند.

( با تشکر از جناب آقای آرش حبیبی برای ارایه مطلب فوق )