بعضی اوقات افراد در داخل سازمان ترجیح می دهند تا در برابر برخی از موضوعات سکوت کرده و به دلایل مختلف با آن که امکان اظهارنظر را دارند ؛ سکوت پیشه کنند.
به طور مثال این پدیده زمانی پیش می آید که کارکنان در مقابل مقام مافوق خود ترجیح می دهند ساکت باشند و مخالفتی نکنند و با آن که می دانند از نظر کارشناسی نظر مدیرشان غلط است و اگر تصمیم و نظر مدیر اجرا شود مشکلاتی پدید خواهد آمد اما باز ترجیح می دهند چیزی نگویند البته خواه این که از سر ترس باشد یا ناشی از ملاحظه کاری!!!
این پدیده سکوت در برابر واقعیت های سازمانی و چشم بستن در مقابل تعارض های کارشناسی تقیه سازمانی نامیده می شود.
این پدیده رفتاری، در سازمان ها قابل حذف کردن نیست اما میزان شدت آن در سازمان بسیار دارای اهمیت است. هر قدر تقیه سازمانی کمتر باشد، به این معنی است که کارکنان در فضای بازتری کار می کنند و می توانند نظر خودشان را ابراز کنند و احتمالا نظرهای کارشناسی در سازمان شنیده می شود اما در مقابل هر قدر تقیه بیشتر باشد، نشان از سرکوب ها یا ملاحظاتی دارد که کارکنان ترجیح می دهند کارهایی را که می دانند نادرست است انجام دهند و خودشان بعضا مدافع کارهایی باشند که در ذهنشان با آن مخالف هستند اما در مقام عمل باید اجرا کنند و در عین حال تلاشی هم برای تغییر و بهبود کارها از منظر کارشناسی نمی کنند و ترجیح می دهند با مدیرشان درگیر نشوند و حتی برای خوشایندی و رضایتمندی وی با آن موافقت هم داشته باشند و همچنین التزام فکری و عملی به تصمیم های مدیریتی در سازمان را نداشته باشند.
اینجاست که معضلات سازمانی از جمله تعلق سازمانی پایین، ناکارآمدی سیستم و عدم فضایی برای بهبود و غیره کارآمدی سیستم بروز نموده و سازمان را با چالش جدی مواجه می سازد .
تقیه سازمانی به عنوان یکی از آفت های جدی در سازمان بشمار می رود و مدیران بایستی نسبت به پیدایش و توسعه آن در سازمان آگاهی کافی داشته و با آن مقابله نمایند .
( با تشکر از جناب آقای شهرام کریمی برای ارایه مطلب فوق)