سال ۱۲۸۵ شمسی، نوزادی در تبریز به دنیا پلک گشود که می‏رفت تا در دارستان شعر و ادب پارسی، ریشه بدواند و شاخه شاخه غزل و رباعی و مثنوی بلیغش را بر پهنه آسمان نیلگون ادب و هنر بگستراند.
«استاد سیدمحمدحسین بهجت تبریزی» علم‏ آموزی‏ اش را از مدرسه «متحده» و «فیوضات» تبریز، آغاز کرد و تا «دارالفنونِ» تهران، و آخرین کلاس‏های طب رساند. همهمه داغ تحصیل و مشغله‏ های درسی؛ انگار بندی شده بود و دست و پایِ روح سیّال و گردشگر این پروانه گلبرگ‏ نشین 

را سخت در هم می‏ فشرد. برای رهایی قامت روح و روانش کوشید و سرانجام، ردای سپید طبابت از تن درآورد و از پشت تخت و تیغ جرّاحی و «سُرنگ» و «کپسول» و دارو، پا پس کشید و آرام و زلال، قدم بر دشت پهناور شعر و ادب پارسی نهاد و خنکای زلال عرفان و لذت ادبی را با بندبند استخوان احساس کرد. 
مردی با زخم‏های هزارساله، مردی با عشقی قدیمی، بازمانده از اسطوره‏ای اشک‏ آلوده، وقت سرودن، خاطره‏ هایش را به دندان می‏گیرد تا چون آهویی خسته، شعر، این کودک را از سیلاب انفعال و خودباختگی، به سلامت بگذراند.
حیدربابا! کودکان صف کشیده برای تماشایت را خبر کن؛ مادربزرگ خاطره‏ هایت را صدا کن؛ به آنها بگو که دنیا، دروغ ظاهراندیشان است و آیینه دق عاشقان.
حیدربابا! هنوز کودکی با صورت مسن و قد خمیده، در خاطرات سرسبز تو، دارد تمرین فراموش نکردن می‏کند.
حیدربابا! فراموش نکنی او را که تا آخرین جرعه نگاهش، عکس خیالت را از قاب دیده پاک نکرد.
حیدربابا! به کودکان خرامان در دامن سبزت بگو خدا، فراموشکاران را دوست ندارد.
دست‏هایت را دور «حیدربابا» قلاب می‏کنی؛ تا سنگ‏ها و چشمه‏ ها و گل‏هایش در تو حلول کنند. «حیدربابا» تو را شاعر می‏کند و تو او را به جاودانگی آشیل می‏رسانی. در آن پلک می‏زنی، تصویر می‏آید؛ تصویر پیرهنی از ابر، باران، صدای مؤذن، پنجه‏ های حنابسته دخترکان و… این همه، گذشته توست. 

زادگاهت، حیدرباباست؛ در آن دوید، خندید، گریست و صدای ساز عاشق‏ها را سر کشید.
حیدربابا تو را شاعر روستا کرده است و تو همه شاعران  را در آن قاب گرفت ه‏ای.

اگر حیدربابا نبود، تو در تاریخ گم می‏شدی و زمان، عاشقانه‏ هایت را به فراموشی می‏ سپرد.
اگر حیدربابا نبود، به اوج نمی‏ رسیدی و احساس ترد آذری‏ ات، این سان زلال و شفاف نمی‏ جوشید.

یاد و نامت جاودانه باد