مطالعات و تجربیات سازمان ها در دهه اخیر حاکی از آن است  که یکی از مهمترین دغدغه‌های مدیران سازمان ها به ویژه مدیران منابع انسانی ، ایجاد هماهنگی و یکپارچگی میان استراتژی‌های کلان سازمانی و استراتژی‌های حوزه منابع انسانی است.

در واقع این چالش دارای ابعاد و جنبه‌های مختلفی است که می‌توان به چگونگی ایجاد هماهنگی ، یکپارچگی و انسجام بین زیر سیستم­ های درونی حوزه منابع انسانی از یک سو و برقراری هماهنگی و انسجام بین سیستم منابع انسانی با سایر سیستم های عملیاتی سازمان از سوی دیگر اشاره نمود .

جایی که تکثر نقش­ ها، فعالیت­ ها، وظایف و کارکردها، ضرورت توجه به کانون هماهنگی را ورای سطح عملیاتی و اجرایی نشان می ­دهد . در این رابطه چاره کار را می­ توان در مدیریت استراتژیک منابع انسانی جستجو کرد .

در خصوص متدولوژی­ های تدوین استراتژی باید گفت که روش استانداردی برای تدوین استراتژی منابع انسانی وجود ندارد ولی مدل های متعددی در این حوزه مطرح هستند که در این میان روش نقاط مرجع استراتژیک (Strategic Reference Points) به عنوان الگویی عملیاتی و با انعطاف پذیری بالا روز به روز از مقبولیت بیشتری در میان اندیشمندان و دست اندرکاران حوزه منابع انسانی مطرح می باشد.

این الگو به طراحان استراتژی‌های منابع انسانی این امکان را می ­دهد که با ملاک قرار دادن معیارهای محوری، اولویت­ های کلی سیستم را تعیین کرده و در تدوین استراتژی بکار گیرند.

مهمترین نقطه قوت روش SRP ایجاد نوعی منطق و نگرش در میان سیاستگذاران و تصمیم سازان سازمانی پیرامون برنامه ریزی و تصمیم گیری در حوزه منابع انسانی است.