وقتی در یک سازمان و یا جامعه و یا خانواده و یا در یک گروه ، کانون کوچکی سعی کند در تولید اندیشه و پی ریزی پایه های قواعد و شیوه رفتاری اقدامات خودش را به کل جامعه تسری بدهد، به آن جامعه، جامعه تک صدایی می گویند.
یکی از ویژگی های اساسی جامعه تک صدایی، منفعل کردن انسانها و تربیت افرادی فرمانبردار است. در چنین جوامعی معمولا افراد در حاشیه قرار دارند و اعتماد به نفس کافی برای ارائه ایده های نو و تفکر جدید را ندارند و مشارکت عمومی معنا ندارد و به عبارتی دیگر می توان اینگونه استنباط کرد که جامعه تک صدایی مخالف حاکمیت عام است.
در جامعه تک صدایی عنصر مشارکت عموم، نادیده گرفته می شود و افراد به اندازه کافی فرصت ابراز نظر و فکر و بیان را ندارند و در نهایت تبدیل به افرادی ساکت و ساکن و ایستا می شوند .
یکی دیگر از ویژگی های جامعه تک صدایی، نفی تکثرگرایی و داشتن یک نظام سیاسی مشخص بدون در نظر گرفتن عقاید مخالف و متفاوت و همچنین نپذیرفتن انتقادات افراد و نفی روحیه نقد و انتقادپذیری و در نهایت عدم اعتقاد به کار گروهی می باشد .
متاسفانه نظامهای تک صدایی در نظامهای آموزشی نیز رسوخ پیدا می کنند به طوری که در برخی موارد مشاهده میکنیم که دانشجویان در کار گروهی همیشه نمره پایینی را کسب میکنند و دلیل این امر این است که آنها یاد نگرفته اند حتی عقاید هم کلاسی ها و دوستان خودشان را بشنوند.
نفی خلاقیت از دیگر ویژگیهای نظامهای تک صدایی است . به طور یقین شما نیز مشاهده نموده اید که کارکنان برخی از سازمانها به ویژه در بخش دولتی روزانه برای ۷ تا ۸ ساعت نگهداری می شوند تا زمانشان پُر شود بدون آنکه آنها را به سوی خلاقیت سوق دهند .
این موضوع را باید بپذیریم که تربیت افراد در نظام تک صدایی، آنها را تبدیل به موجودات غیرمنطقی و کم ظرفیت کرده آنها را از شنیدن انتقاد به هراس می اندازد .