منابع انسانی به عنوان مهمترین سرمایه سازمان همیشه کانون توجه مدیران بوده اما دسته بندی آنها از دیدگاههای مختلف قابل بررسی و تامل می باشد که در این میان،به آنتی اچ آرها اشاره می شود .

• گروه اول افراد شدیداً اداری و به قول عموم کارگزینی چی ها هستند که نمی توانند تصور کنند به گونه ای دیگر هم می توان به انسان سازمانی نگریست.
•  گروه دوم کارکنان هسته عملیاتی سازمان و به قول قدیمی ها کارکنان صف هستند که اساساً متولیان منابع انسانی را ویترین سازمان تلقی می کنند و فکر می کنند آنها کاری انجام نمی دهند.
• گروه سوم برخی افراد کلیدی و برنامه ریز سازمان هستند که کمترین ارزش را به متولیان منابع انسانی قائلند؛ چون آنها را ارزش آفرین نمی دانند. لذا معتقدند که باید آنها را در انزوا نگاه داشت و اجازه عرض اندام نداد؛ مبادا که سخن آنها آتشی در نیستان افکند.

 دو گروه نخست از نظر استراتژیک اهمیتی ندارند و گذشت زمان و ارائه کارهای خوب توسط متولیان منابع انسانی، دیدگاه آنها را تغییر داده یا از میدان به در خواهد کرد؛ اما گروه سوم ( Anti Human Resources ) آنتی اچ آر های اصلی می باشند و مادامی که آنها هستند چالش های عبث و بیهوده و ملال آور هم هست و البته راه به جایی نخواهند برد.

دو پارادایم متفاوت که همچون دو خط موازی، ناگزیر از همزیستی و بلکه نبردی نابرابر هستند و شاید باید منتظر ماند، تا زمانی که اقبال زمانه قرعه به نام اچ آر ( Human Resources ) آید .