در دهه های اخیر به دلیل اهمیت یافتن اقتصاد دانش محور انسان ارزشمند ترین سرمایه سازمان تلقی شده است. انسان خالق سازمان است ولی پس از تاسیس به یک بعد از آن تنزل مرتبه می یابد.برای مثال اسکات آدامزکه با رویکردی کاریکاتوری(تحت عنوان دیلبرت)بعضی از مفاهیم مدیریت را به مسخره می گیردو نوشته هایش بسیار مورد توجه قرار گرفته ،معتقد است این جمله که “کارکنان ارزشمندترین سرمایه ودارایی سازمان اند” اولین دروغ بزرگ مدیریتی است.

مینتزبرگ معتقد است که “هیچ شغلی برای جامعه امروز ما حیاتی تر از شغل مدیریت نیست”. او ده نقش مرتبط به هم را برای مدیران در قالب سه دسته ذیل معرفی کرد :

• نقشهای بین شخصی

• همه مدیران یکسری کارهای سمبولیک و تشریفاتی انجام می دهند

• وقتی آنها در مراسم و اجتماعات شرکت می کنند نقش تشریفاتی یک مدیر را انجام می دهند

• همه مدیران نقش رهبری را در سازمان بر عهده دارند که شامل استخدام، آموزش ، انگیزش و توسعه کارکنان و مواردی از این قبیل می شود

• مدیران نقش رابط را نیز برعهده دارند

• گرفتن اطلاعات از مدیران قسمتهای سازمان ( رابط داخلی ) یا تماس با مدیران سازمانهای دیگر ( رابط خارجی )

جفری ففر،استاد دانشگاه استنفورد، عنوان میکند که مفاهیم رفتار سازمانی را در عمل تعداد کمی از مدیران رعایت میکنند ،یعنی بین دانستن وعمل کردن فاصله بسیار است .وی ادعا میکند که نیمی از مدیران مفاهیم رفتار سازمانی را باور دارند ومعتقدند که انسان مزیت رقابتی واصلی ترین منبع سازمان است ،از بین این مدیران نیز فقط نیمی از آنها این اقدامات را به طور مستمر ادامه میدهند ودرسازمانها نهادینه میکنند.