این روزها وقتی به سازمان ها و شرکت های مختلف سر می زنیم، با پدیده عجیبی و قابل تاملی مواجه می شویم. در اغلب این سازمان ها و شرکت ها کارکنان با انگیزه، با توان و پویایی دیروز، تبدیل به افراد گوشه نشین، بی انگیزه و کم رمق شده اند که در هیچ بازی سازمانی مشارکت داده نمی شوند، مدیران تحمّل آنها را ندارند و آنها را در گوشه ای از حیات خلوت سازمان رها کرده اند.
در مصاحبه ای که با یکی از این افراد شد ، اظهار می کرد که مدیر سازمان به من با لحنی لات مابانه گفته :«تو که اون گوشه نشستی، ساکت شو!»
بُهت زده هستم چون همین شخص به تعبیری ناکارآمد، فردی نام آشنا در کشور است!!!
وقتی موضع گیری های شخصی در مدیریت جایگزین عقلانیت می شود، احتمالا بهتر از این نمی توان انتظار داشت.
آسیبی که بیان شد تبدیل به اپیدمی خطرناکی در سازمان ها تبدیل شده است که از افراد متعهد در سازمان، تصویر کارکنانی بی تفاوت را نشان می دهد و البته بی تفاوت هم نه، بلکه سرشار از کینه نسبت به سازمان را در حال ترسیم است .
باور کنید، مساله بودن یا نبودن این افراد نیست ! مساله میزی است که یک مدیر به قیمت نگاه داشتن آن ، این افراد ذی قیمت را قربانی آن می کند !!!!