اﺳﺘﺎﺩﻯ ﺍﺯ ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻧﺶ ﭘﺮﺳﯿﺪ :
ﭼﺮﺍ ﻭﻗﺘﻰ ﻋﺼﺒﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﯿﻢ داد ﻣﯽ ﺯﻧﯿﻢ؟
یکی از ﺷﺎﮔﺮﺩﺍﻥ ﮔﻔﺖ :ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ، ﺧﻮﻧﺴﺮﺩﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍﺍﺯﺩﺳﺖ ﻣﯽﺩﻫﯿﻢ؟
ﺍﺳﺘﺎﺩ ﭘﺮﺳﯿﺪ :ﺍﯾﻦ، ﺩﺭﺳﺖﺍﺳﺖ ﺍﻣّﺎ ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩﻯ ﮐﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮐﻨﺎﺭﻣﺎﻥاست ﺩﺍﺩ ﻣﯽ ﺯﻧﯿﻢ؟
ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍستاد ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺩﺍﺩ : ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﮐﻪ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻋﺼﺒﺎﻧﻰﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻗﻠﺐ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ وبرای جبران ﺍﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺠﺒﻮﺭﻧﺪ ﺩﺍﺩ ﺑﺰﻧﻨﺪ .ﻫﺮ ﭼﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ،ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺪﺍﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮﮐﻨﻨﺪ .
ﺳﭙﺲ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﭘﺮﺳﯿﺪ :ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﮐﻪ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﭼﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﻰ ﻣﯽﺍﻓﺘﺪ؟
ﺁنها ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﻰ ﺑﺎﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .
ﭼﺮﺍ؟
ﭼﻮﻥ ﻗﻠﺒﻬﺎﯾﺸﺎﻥ ﺧﯿﻠﻰ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﺳﺖ و ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﮐﻪ ﻋﺸﻘﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ، ﺣﺘﻰ ﺣﺮﻑ ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﻫﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺯﻧﻨﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻫﻢ ﻧﺠﻮﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭﻋﺸﻘﺸﺎﻥ همچنان ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﺷﻮﺩ.ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ، ﺣﺘﻰ ﻧﺠﻮﺍ ﻫﻢ نمیکنند ﻭ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥﻋﺸﻖ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﺳﺖ ﮐﻪﺧﺪﺍ ﺣﺮﻑ ﻧﻤﯽ ﺯﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺻﺪﺍﯾﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻤﻪﻭﺟﻮﺩﺕ ﺣﺲمیکنی ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺑﯿﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭﺧﺪﺍ ﻫﯿﭻ ﻓﺎﺻﻠﻪﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﻫﻤﻪﺷﻠﻮﻏﯽ ﻫﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻟﺐ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﯽ ﺑﺎ ﺍﻭﺣﺮﻑ ﺑﺰنی…
( با تشکر از جناب آقای سعید صیفی برای مطلب ارسالی)