آدم‌هایی هستند که خیلی “وجود” دارند.
نمی‌گویم خوبند یا بد، چگالی ِ وجودشان بالاست.
اصلا یک «امضا» هستند برای خودشان!
افکار، حرف زدن، رفتار و هر جزئی از وجودشان امضادار است.
اینها به شدت «خودشان» هستند.
یعنی تا خودشان نباشند اینطور خاص و امضادار نمی‌شوند که!
در یک کلمه، «شارپ» هستند و یادت نمی‌رود «هستن» هایشان را،
بس که حضورشان پررنگ است و غالبا هم خواستنی.
رد پا حک می‌کنند اینها روی دل و جانت،
بس که بَلدند “باشند” …
این آدم‌ها را هر وقت به تورت خورد، باید قدر بدانی …
دنیا پر از آن دیگری‌های بی‌امضایی است،
که شیب منحنی حضورشان، همیشه ثابت است !