در ایران ، نه در یک کارخانه بزرگ و پولساز ، بلکه حتی در یک انجمن فرهنگی کوچک هم می‌توانیم رقابت بر سر ریاست را مشاهده کنیم و به همین دلیل تب مدیر‌شدن در ایران خیلی بالاست ، به طوری که خیلی از گروه‌های اجتماعی و اقتصادی به همین دلیل نیز از هم می‌پاشد.
البته نباید فراموش کنیم که جامعه ایرانی ، هزاران سال با سیستم پادشاهی و ریاستی خو گرفته و هنوز هم نگاه بالا به پایین در بسیاری از گروه‌های اجتماعی ما وجود دارد و درواقع وجود چنین طرز تفکری باعث شده تا تلاش برای ریاست گروه ، همواره به یک پاشنه آشیل احتمالی در به هم خوردن کارگروهی در ایران تبدیل شود.
ضمن اینکه حذف رئیس بازی ، نخستین گام در گسترش کارجمعی است و باید به مردم آموزش داد که می‌توان خیلی از کارهای گروهی را انجام داد ، بدون آن که رئیسی وجود داشته باشد و حتی می‌توانیم گروهی جدید تاسیس کنیم ، ولی برای گروهمان هیچ رئیسی انتخاب نکنیم.