دنیای دیپلماتیک، عالم تشریفات، نزاکت و عمل متقابل به مثل است و هر حرکتی از سوی هر دیپلماتی در این جهان ظریف و اسرارآمیز معنی پیدا می‌کند و به طرف دیگر حق می‌دهد که عمل به مثل کند. در همین مقوله یعنی پای روی پا انداختن هم علاوه بر تفسیر عمومی زبان بدن، تشریفات و نزاکت تعابیر خاص خود را دارند.

مقدمتاً باید یادآور شد که با در نظر داشتن تفاسیر زبان بدن از پای روی پا انداختن و نیز با رعایت سنت‌های کشورهای مختلف در این خصوص، باید گفت که به طور اصولی، پای روی پای انداختن در بین دیپلماتها، حرکتی غیر متعارف است و به دلایل متعدد انجام می‌شود : 

1.  نمایش قدرت، برتری و سیادت  : در بررسی مراودات دیدارهای مقامات کشورهای قدرتمند از کشورهای کمتر قدرتمند، این طور به نظر می‌رسد که مقامات گروه اول، غالباً حق خود می‌دانند و اصرار دارند که حتماً این حق را هنگام دیدار از مقامات گروه دوم به نمایش بگذارند تا نه تنها این مقامات که مقامات سایر کشورهای هم طراز نیز این حق را برای آنان به رسمیت بشناسد. مرور مداوم فیلم‌ها و عکس‌های خبری دیدار مقامات غربی از تعدادی از کشورها به خصوص ممالک همسایه، این معنی را به شکل واضح نشان می‌دهد.یعنی، آن مقامات به محض نشستن در محل ملاقات با سرسپردگان، پای خود را روی پای دیگر می‌اندازند و بیشتر هم به حالتی این کار را انجام می‌دهند که تخت کفش آنها رو به روی صورت دیگران است.
2. تقابل یا مشابهت : در برخی از ملاقات‌ها به دلیل برابری حاکمیت دول، اگر مقامی در ملاقات این گونه حالات را نشان داد، طرف دیگر می‌تواند و باید حرکت مشابه نشان دهد. البته، در این جا مقوله “ظرافت” مطرح می‌شود. یعنی طرف مقابل، نباید بلافاصله عکس العمل نشان دهد. بلکه این کار را با ظرافت و در فرصت مناسب به نمایش بگذارد. مسئله تقابل هم جدی است. یعنی اگر کسی پای خود را به گونه‌ای روی پای دیگر اندازد که تخت کفش او رو به صورت دیگری، طرف مقابل هم می‌تواند، همان حالت را نشان دهد. در حالت دوستانه، اما قفل پای طرفین، شبیه هم است.
3. نشستن در حالت راحت : برخی دیگر، از همان ابتدای ملاقات این گونه می‌نشینند، چون حس می‌کنند راحت تر هستند، اما اگر، ابتدای جلسه به صورت متعارف نشستند، ولی در خلال گفت‌وگو، پای روی پا انداختند، این حرکت قابل تفسیر است و باید دلیل آن را در موضع و سخنان طرف مقابل جستجو کرد.
4. عدم آشنایی با آداب دیپلماتیک و فرهنگ ملل : حالت چهارم آن است که طرف ملاقات که به این شیوه متوسل می‌شود، اساساً با مقوله‌هایی از جمله آداب دیپلماتیک، اصل حاکمیت برابر دول، عمل متقابل و حتی با ویژگی‌های فرهنگی ملل آشنا نیست و به خود زحمت نداده است که قبل از سفر یا مأموریت، با این مقوله آشنا شود.